Τι σημαίνει Ανώτερη Συνειδητότητα;
Ο όρος ανώτερη συνειδητότητα χρησιμοποιείται συχνά από πνευματικά σκεπτόμενους ανθρώπους για να περιγράψουν σημαντικές αλλά δυσπρόσιτες νοητικές καταστάσεις. Ινδουιστές σοφοί, χριστιανοί μοναχοί και βουδιστές ασκητές όλοι μιλούν για την επίτευξη στιγμών ανώτερης συνειδητότητας μέσα από το διαλογισμό, τις ψαλμωδίες, τις νηστείες ή προσκυνημάτων.
Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο οι πνευματικοί άνθρωποι συζητούν αυτά τα επίπεδα «ανώτερης» συνειδητότητας, έχει την τάση να κάνει πολλούς κοσμικούς να αισθάνονται άβολα. Αυτά τα επίπεδα μάλιστα μπορεί να φαντάζουν εξωφρενικά ευφάνταστα, υπερευαίσθητα και ονειροπαρμένα και ελλείψει μιας καλύτερης έκφρασης, ενοχλητικά. Τι στο καλό εννοούν πραγματικά όλοι αυτοί οι γκουρού;
Είναι κατανοητές τέτοιες απογοητεύσεις από ανθρώπους που από τη φύση τους δεν έλκονται ιδιαίτερα από το άφατο ή το μυστηριώδες.
Ωστόσο, φαίνεται ότι η ιδέα της ανώτερης συνειδητότητας είναι στην πραγματικότητα πολύ ενδιαφέρουσα και μπορεί να οριστεί απλά αρκετά μέσα από μια αυστηρά ορθολογική και κοσμική άποψη χωρίς την χρήση της «πνευματικότητας».
Ας το δούμε περαιτέρω. Ως ανθρώπινα όντα περνούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας σε καταστάσεις κατώτερης συνειδητότητας, εκεί όπου μας αφορούν θέματα κυρίως γύρω από τον εαυτό μας, την επιβίωσή μας και τη δική μας επιτυχία με τη στενή έννοια του όρου. Συνήθης ανταμοιβές της ζωής, πρακτικά θέματα, και εσωστρεφής προοπτικές που μας δικαιολογούν είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της κατώτερης συνειδητότητας.
Οι νευροεπιστήμονες μιλούν για ένα κατώτερο μέρος του εγκεφάλου που αποκαλούν το ερπετοειδές μυαλό και μας λένε ότι κάτω από την κυριαρχία αυτού του νου, θα αντεπιτεθούμε όταν μας έχουν χτυπήσει, θα κατηγορήσουμε τους άλλους, θα καταστείλουμε οποιεσδήποτε αδέσποτες ερωτήσεις που δεν έχουν άμεση σχέση με εμάς, θα αποτύχουμε να κάνουμε ελεύθερους συνειρμούς και θα αρνηθούμε να δούμε πέρα από την κολακευτική εικόνα που έχουμε κατά νου για το ποιοι είμαστε και που θέλουμε να βρεθούμε.
Ωστόσο υπάρχουν σπάνιες στιγμές, τότε που δεν υπάρχουν απειλές ή απαιτήσεις από εμάς, ίσως αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί, όταν το σώμα και τα πάθη μας είναι άνετα και σε αδράνεια. Τότε έχουμε το προνόμιο να είμαστε σε θέση να έχουμε πρόσβαση στο ανώτερο νου, αυτό που οι νευροεπιστήμονες ονομάζουν τον νεοφλοιό ή την έδρα της φαντασίας, ενσυναίσθησης και της αμερόληπτης κρίσης.
Εκεί, θα χαλαρώσουμε τα ηνία του εγωισμού μας και έχοντας ξεφύγει από τα συνήθη συμφέροντα της δικαίωσή μας και της εύθραυστης περηφάνιας μας, θα αναληφθούμε σε μια λιγότερο προκατειλημμένη και πιο σφαιρική αντίληψη και προοπτική.
Σε τέτοιες καταστάσεις, εκεί που ο νους κινείται πέρα από τους συγκεκριμένους εγωισμούς και πόθους του, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε για τους ανθρώπους με έναν πιο ευφάνταστο τρόπο, αντί να κάνουμε επίθεση με το να ασκούμε κριτική, είμαστε ελεύθεροι να φανταστούμε τη συμπεριφορά των άλλων και ότι κατευθύνεται από τις πιέσεις που προέρχονται από τους το δικό τους πρωτόγονο νου που δεν είναι σε θέση να περιγράψουν.
Αυτή η πρόσκαιρη κακία που τώρα βλέπουμε, είναι τα συμπτώματα μιας πληγωμένης καρδιάς παρά του κακού. Παράλληλα είναι η εκπληκτική και σταδιακή εξέλιξη και ανάπτυξη της ικανότητας να εξηγήσουμε τις δράσεις των άλλων μέσα από την αγωνία τους, όχι απλώς από την άποψη του πώς μας επηρεάζει. Αντιλαμβανόμαστε ότι η κατάλληλη απάντηση στην ανθρωπότητα δεν είναι ο φόβος, ο κυνισμός ή η επιθετικότητα, αλλά πάντα όταν μπορούμε να το διαχειριστούμε, η αγάπη.
Είναι σε τέτοιες στιγμές που ο κόσμος που μας αποκαλύπτεται, είναι αρκετά διαφορετικός. Όχι απλά ένα μέρος πόνου και ασύνετης προσπάθειας, γεμάτος από ανθρώπους που προσπαθούν να ακουστούν και να επιτίθενται σε άλλους, αλλά και ένα μέρος τρυφερότητας και ομορφιάς, νοσταλγίας και συγκινητικής κατανόησης, σωστά τοποθετημένων αντιδράσεων, καθολικής συμπάθειας και καλοσύνης.
Στο σημείο που η δική μας ζωή φαντάζει λιγότερο πολύτιμη, μπορεί να φανταστεί κανείς τον εαυτό του να είναι πλέον παρών και με ηρεμία. Μόλις τα συμφέροντα μπουν στην άκρη, μπορεί κανείς να συγχωνεύσει με την φαντασία του όλα τα φυσικά πράγματα όπως τα δέντρα, τον άνεμο, τα πουλιά και τα κύματα που σκάνε στην ακτή.
Από αυτή την άποψη, η κοσμική μας θέση στον κόσμο δεν είναι τίποτα σημαντικό, οι θέσεις μας δεν έχουν σημασία και τα παράπονα χάνουν τον επείγοντα χαρακτήρα τους. Αν μπορούσαν να μας συναντήσουν ορισμένοι άνθρωποι σε αυτό το σημείο, ίσως θα είχαν εκπλαγεί με την μετουσίωση του νέου μας εαυτού, μέσα από την νεοανακαλυφθήσα γενναιοδωρία και την συμπόνια μας.
Οι στιγμές που φτάνουμε σε τέτοια επίπεδα «ανώτερης» συνειδητότητας, είναι ελάχιστης διάρκειας. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φιλοδοξούμε αυτές οι καταστάσεις να γίνουν μόνιμες, γιατί δεν εναρμονίζονται εύκολα με τα πολλά σημαντικά και πρακτικά καθήκοντα που πρέπει να ασχοληθούμε. Αλλά θα πρέπει να τις αξιοποιήσουμε στο έπακρο τους όταν προκύπτουν, για να αντλήσουμε από αυτές τις στιγμές, όταν χρειαστεί.
Η ανώτερη συνειδητότητα, είναι ένα τεράστιος θρίαμβος πάνω στον πρωτόγονο νου, που δεν μπορεί να προβλέψει τέτοιου είδους δυνατότητες. Ιδανικά θα πρέπει είμαστε λίγο πιο ενσυνείδητοι στα πλεονεκτήματα αυτού του ανώτερου νου και να προσπαθούμε να κάνουμε την γήινη εμπειρία μας κάπως λιγότερο τυχαία και λιγότερο ντυμένη με περιττό μυστήριο.
Πηγή: The School of Life
Μεταγραφή και μετάφραση στα ελληνικά από την:
Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα & Σύμβουλος Εναλλακτικών Θεραπειών
Ιδρυτής της GrecoDow® Educational Systems
