Στο προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως μπορούν» – Μέρος Πρώτο, αναφέρθηκα σε 3 λόγους γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται. Αν δεν έχετε διαβάσει αυτό το άρθρο, παρακαλώ ανατρέξτε σε αυτό για να διαβάσετε του πρώτους 3 λόγους.
«Ανευθυνότητα». Ο 4ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται
Κάποτε ήθελα να πετύχω έναν επιχειρηματικό στόχο τόσο πολύ, που τίποτα δεν μπορούσε να με αποτρέψει από το να επιδιώξω τον στόχο αυτό με ατελείωτο πάθος. Παρόλα αυτά, η έκβαση ήταν τελείως αποκαρδιωτική. Πιστός οπαδός της θεωρίας ότι «αν θέλεις να κάνεις κάτι καλά, πρέπει να ρωτάς κάποιον που το πέτυχε». Και αυτό ακριβώς έκανα.
Απελπισμένη ρώτησα το αυτονόητο «Γιατί όχι εγώ;» σε έναν πολύ πετυχημένο επιχειρηματία. Αυτός ο υπέροχα γλυκός άνθρωπος, με κοίταξε, κοντοστάθηκε άβολα, κοκκίνισε λίγο και μου απάντησε: «Δεν ξέρεις αρκετά.»
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Διάβαζα τα πάντα σχετικά με την επιχειρηματική ιδέα που επιδίωκα και θέλοντας πραγματικά να βελτιώσω τον εαυτό μου, παρακολουθούσα επί πολλά έτη, σεμινάρια αυτοβελτίωσης και ηγεσίας. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, όχι μόνο όσο αφορά τον συγκεκριμένο στόχο, αλλά και γενικότερα.
Τα χρόνια πέρασαν και εγώ με μεγάλο πόνο ψυχής, εγκατέλειψα αυτό το όνειρο. Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, έφτασα μπροστά στην SRT. Με τη βοήθεια της και τη συνεχή επιδίωξη μου για αυτοβελτίωση, άρχισα πραγματικά να καταφέρνω με ευκολία πολλούς από τους στόχους μου, βασιζόμενη στους νέους τρόπους προσέγγισης και ιδεολογίας που μου επέτρεψε η δυναμική αυτή. Στην ουσία, αφαιρώντας τους φραγμούς, όλη η εκπαίδευση που είχα λάβει όλα τα χρόνια, τώρα μπορούσε να ανθίσει.
Καθώς άρχισα να αναλαμβάνω όλο και περισσότερο την ευθύνη της δικής μου πραγματικότητας και εξετάζοντας τις αλληλεπιδράσεις που είχε η νέα δυναμική μου σε ανθρώπους και καταστάσεις, άρχισα να κατανοώ το αυτονόητο, το τι σημαίνει η φράση «Δεν ξέρεις αρκετά».
Τις περισσότερες φορές, βλέπουμε τη ζωή μέσα από μάτια που εισπράττουν την ενέργεια των άλλων, το σύνολο των σκέψεων & πράξεων τους δηλαδή, χωρίς να υπολογίζουμε και την δική μας προσφορά ενέργειας στην όλη κατάσταση. Με λίγα λόγια «αυτοί μας χαλάνε τη ζωή» και εμείς δεν ευθυνόμαστε πουθενά. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τα πάντα, είναι μια αλληλεπίδραση.
Ευκαιρίες υπάρχουν παντού και πάντοτε, σύμφωνα με τις ικανότητες μας. Το αν εμείς αντιληφθούμε και υπολογίσουμε σωστά τις καταστάσεις και λειτουργήσουμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της στιγμής, αυτό είναι άλλο θέμα. Προσωπικά, ήμουν τόσο αφοσιωμένη στο πόσο «άδικο ήταν το όλο σύστημα» και στο «γιατί να είναι τα πράγματα έτσι και όχι αλλιώς, πιο ευνοϊκά για μένα δηλαδή» που δεν άφηνα περιθώρια να δω αντικειμενικά το πώς επηρεάζω το σύνολο της κατάστασης.
Πάρα πολλές φορές, αποφάσισα να αφήσω κάτι με το που έβλεπα τα πρώτα «γκρίζα συννεφάκια» στον ορίζοντα. Το ζητούμενο όμως, μπορεί να ήταν να μείνω και να παλέψω. Καθώς άρχισα να αναλαμβάνω το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί, άρχισα να λειτουργώ διαφορετικά. Και αυτό είναι το κλειδί. Είμαστε το σύνολο των σκέψεων, αποφάσεων και πράξεων μας. Αν δεν μας αρέσει η πραγματικότητα μας, τότε θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη να «μάθουμε» να κάνουμε κάτι διαφορετικά.
«Πεποιθήσεις». Ο 5ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται
Όταν μάθαινα να οδηγώ, ο δάσκαλος μου έλεγε: «Μην κοιτάς το δέντρο, γιατί εκεί θα πέσεις. Κοίτα τον δρόμο μπροστά σου».
Οι πεποιθήσεις μας, συνειδητές ή όχι, είναι οι σηματοδότες στην πορεία μας. Όπου μας κατευθύνουν, εκεί πάμε. Αν πιστεύουμε ότι «δεν υπάρχουν αρκετοί άνδρες» ή ότι «όλες οι γυναίκες είναι κακές», τότε αυτό θα βρίσκουμε μονίμως μπροστά μας. Το σύμπαν ανταποδίδει το σήμα που στέλνουμε, θέλοντας πάντα να μας δικαιώσει.
Κάποτε φανταζόμουν την χειρότερη πιθανή έκβαση για την όποια κατάσταση, με το σκεπτικό ότι ήμουν ρεαλίστρια. Προς μεγάλη μου έκπληξη, η ζωή πάντα έφερνε τα πράγματα έτσι, ώστε η έκβαση ήταν πολύ χειρότερη από τις πιο δυστυχισμένες φαντασιώσεις μου. Το ένα δακρύβρεχτο σενάριο ακολουθούσε το άλλο, τόσο που οι φίλοι μου, μου έλεγαν: «Μα όλα σε σένα συμβαίνουν; »
Αυτός ο λόγος, είναι ίσως ο δυσκολότερος να αντιληφθούμε και να αλλάξουμε, γιατί βασίζεται πάνω σε χιλιάδες στιγμές και συνήθειες που καθιέρωσαν την επιρροή τους, επάνω μας. Η πεποίθηση ότι ο πόνος είναι ο μόνος «αξιόλογος» τρόπος μέσα από τον οποίο μπορούμε να μάθουμε, είναι ίσως η τραγικότερη όλων των πεποιθήσεων του δυτικού πολιτισμού. Περισσότερα για το θέμα αυτό σε μελλοντικά άρθρα.
Συνεχίζεται…
Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα & Σύμβουλος Εναλλακτικών Θεραπειών
Ιδρυτής της GrecoDow® Educational Systems
