Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με έναν δημοσιογράφο περί των κοινωνικοοικονομικών της Ελλάδας και γενικότερα της Ευρώπης. Η συζήτηση ήταν ως αναμενόταν «θερμή», μιας και η πολιτική των τελευταίων ετών και κυβερνήσεων έχουν φέρει τους Έλληνες στην ταπείνωση, την εξαθλίωση και τον ξενιτεμό.
Ένα από τα επιχειρήματα μου στην συζήτηση, ήταν η μείωση του προσδόκιμου της ζωής των Ελλήνων κατά 5 χρόνια. Την πληροφορία αυτή μου την έδωσαν «εμπιστευτικά» πέρυσι, φίλοι μου γιατροί και φαρμακοποιοί, που είναι πολύ δραστήριοι και καταρτισμένοι, όχι μόνο ως προς τον κλάδο τους, αλλά και την γενικότερη πολιτική και κατάσταση. Μάλιστα υπάρχουν άρθρα στο διαδίκτυο που αναφέρουν ότι σε χώρες όπου έτυχε να «συνεργαστούν» με το ΔΝΤ, το προσδόκιμο της ζωής μιας χώρας μειώνεται κατά 6-7 χρόνια.
Χώρες όπως η Αργεντινή είχαν πολύ μεγαλύτερα νούμερα, δηλαδή 5 χρόνια για κάθε χρόνο παραμονής στην λιτότητα. Οι στατιστικές υπάρχουν λοιπόν και οι πληροφορίες είναι πέρα για πέρα διαθέσιμες στο κοινό που ψάχνει να μάθει εναλλακτικές ειδήσεις αλλά όχι από τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και αυτό το λέω εκ πείρας, μιας και έχω δουλέψει ως δημοσιογράφος σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ο δημοσιογράφος λοιπόν υποστήριξε ότι η πληροφορία σχετικά με το προσδόκιμο της ζωής δεν μπορεί να ήταν αληθινή μιας και δεν είχε πέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψη του και τέλος πάντων τι είναι μερικές χιλιάδες νεκροί Έλληνες μπροστά στο «μέγεθος της αλλαγής» που φέρνει το «Ελληνικό δράμα» στην Ευρώπη γενικότερα. Και σε αυτό το σημείο έγινα έξω φρενών. Όχι γιατί δεν άκουσα το συγκεκριμένο επιχείρημα από άλλους νωρίτερα, αλλά ακριβώς επειδή το έχω ξανακούσει και μάλιστα αρκετές φορές.
Δεν μπορούμε να θυσιάσουμε χιλιάδες ανθρώπους, πόσο μάλλον ημεδαπούς μας, στον βωμό της αλλαγής. Δεν υπάρχει καμία πολιτική προσέγγιση που να στηρίζει αυτή την άποψη, τουλάχιστον καμία από τις εξευγενισμένες. Αυτή είναι η λογική ενός δήμιου και όχι κάποιου που μάχεται για την θετική και αισιόδοξη έκβαση των πραγμάτων.
Το ερώτημα μας λοιπόν, είναι το εξής: Ποιο είναι το κόστος της «αλλαγής» που είμαστε έτοιμοι να ανεχτούμε ως χώρα και ως πολίτες μια δημοκρατικής νοοτροπίας, που στην τελική ανάλυση φώτισε και γέννησε τον δυτικό πολιτισμό;
Ως δασκάλα εναλλακτικών θεραπειών, η θετική αλλαγή είναι ένας στόχος που συνεχώς επιδιώκω όχι μόνο για το άτομο μου αλλά και ως τρόπο ζωής για τους φίλους και γνωστούς και φυσικά για όλους όσους επιδιώκουν να δοκιμάσουν την θεραπεία που προτείνω. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι η αλλαγή δεν είναι πάντα μια διαδικασία εύκολη ή επιθυμητή. Ω ναι… επιθυμητή!!!
Τα μαθήματα της ζωής
Έχω γράψει ένα άρθρο για τα «Μαθήματα της ζωής» που αναφέρεται στην προσέγγιση του ανθρώπου και ο τρόπος που επιλέγει να μάθει τα μαθήματα της ζωής του. Συγκεκριμένα αναφέρθηκα, στην χαρά, τον πόνο, την παρατήρηση και την σοφία ως εργαλεία αλλαγής καθώς και στην μάθηση μέσα από την προσωπική εμπειρία ή την εμπειρία άλλων ανθρώπων.
Μαθαίνοντας μέσα απ’ την αγάπη & τον πόνο
Αν θέλουμε να μάθουμε κάποιο μάθημα, ας υποθέσουμε για την αγάπη, θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά για το θέμα αυτό μέσα από την χαρά. Αυτό θα σήμαινε ότι θα αγαπούσαμε και θα μας αγαπούσαν. Μέσα από αυτήν την εμπειρία που θα προσκομίζαμε, θα μαθαίναμε όλα όσα έπρεπε για την αγάπη.
Αν όμως έχουμε την πεποίθηση ότι «Αν δεν πονάς δεν μαθαίνεις», θα μάθουμε για την αγάπη μέσα από τον πόνο. Δηλαδή, θα αγαπούσαμε και δεν θα μας αγαπούσαν ή θα μας αγαπούσαν και δεν θα αγαπούσαμε. Μπορείτε να φανταστείτε τα σενάρια από μόνοι σας.
Ο δυτικός πολιτισμός υμνεί τον πόνο, ο οποίος κατέχει την μερίδα του λέοντος στα μαθήματα της ζωής. Τον υμνεί μέσα από τα «νταλκαδιάρικα» τραγούδια που αποτελούν το 99% όλων των τραγουδιών μας. Τα βραβεία Όσκαρ δεν τα αποκτούν εύκολα οι κωμωδίες, αμέτρητα μυθιστορήματα χωρίς «αίσιο τέλος» παίρνουν βραβεία λογοτεχνίας ενώ τα «άλλα», αυτά με «αίσιο τέλος», είναι μεν δημοφιλή αλλά θεωρούνται «ελαφριά» καθώς και δεκάδες άλλα παραδείγματα που δεν χρειάζεται να αναφέρω.
Μαθαίνοντας μέσα απ’ την Παρατήρηση
Αν θέλαμε να μάθουμε μέσα από την παρατήρηση, θα μαθαίναμε παρατηρώντας τους άλλους καθώς αγαπούν ή δεν αγαπούν. Παρατηρώντας τους άλλους θα ήταν σκόπιμο να εστιαστούμε στο ίδιο το μάθημα και όχι στην απόλαυση της τραγωδίας και στην ευκαιρία να κριτικάρουμε. Έτσι, θα μαθαίναμε πολύ περισσότερα, όχι μόνο μέσα από τις δικές μας αρνητικές εμπειρίες αλλά και από εμπειρίες που οι άλλοι βιώνουν γύρω μας, γλυτώνοντας άπειρο χρόνο και κερδίζοντας πολύτιμη και δωρεάν γνώση.
Η δυτική κουλτούρα βασίζεται κατά κόρον στην προσωπική εμπειρία ως μέσο μάθησης, σε σημείο που αγνοεί σχεδόν παντελώς, τη γνώση μέσα από την εμπειρία των άλλων. Ως εκ τούτου «αρνείται» να μάθει από την σοφία που προσκομίσαμε ιστορικά, ως ανθρώπινο γένος.
Μαθαίνοντας μέσα απ’ την Σοφία
Και εδώ μπαίνουμε στο τέταρτο και τελικό εργαλείο της μάθησης, την σοφία. Τη δική μας και των άλλων. Μέσα από τον εξαγνισμό της ψυχής μας και αφού έχουμε χαλιναγωγήσει τους δαίμονες μας, στην ουσία επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μάθει από την δική μας σοφία αλλά και των άλλων.
Γινόμαστε εν ολίγοις λιγότερο εγωιστές και αυτό μας επιτρέπει να «δούμε», να «μάθουμε» και να «αφομοιώσουμε» τα μαθήματα που πρέπει, παρατηρώντας τις εμπειρίες των άλλων ανθρώπων, είτε αυτό είναι μια ταινία, ένα βιβλίο, μια συζήτηση, μια εικόνα ή ότι άλλο.
Θα μου πεις, δεν το κάνουμε αυτό τώρα; Ναι, θεωρητικά το κάνουμε, αλλά πολύ επιφανειακά, και σίγουρα όχι στον βαθμό που θα έκανε το μάθημα «εύκολο».
Η γνώση και οι Επιλογές
Όταν έχουμε αφήσει πίσω την ανάγκη να ασχολούμαστε με τις πληγές μας, που στην ουσία σημαίνει ότι έχουμε θεραπευτεί αρκετά, τότε επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μάθει ολιστικά. Δηλαδή να μετριάσει τις εντάσεις των μαθημάτων και να διευρύνει τις επιλογές του. Έτσι, πολύ πιο εύκολα θα επιλέξουμε να μάθουμε και μέσα από τις εμπειρίες των άλλων και φυσικά να μάθουμε πιο γρήγορα και ανώδυνα (χαρά, παρατήρηση, σοφία).
Δεν μας είναι απαραίτητο να έχουμε προσωπική άποψη για τα πάντα, αφού ξέρουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνετε. Όταν αγνοούμε την ιστορία, είμαστε καταδικασμένοι να την επαναλάβουμε αλλά με όλο και «σκληρότερες» εμπειρίες. Όταν δεχόμαστε να κατανοήσουμε τα μαθήματα με έναν εύκολο και ήπιο τρόπο, αποφεύγουμε τις σκληρές λύσεις και δεχόμαστε και προτείνουμε πιο καλοσυνάτες και δημοκρατικές επιλογές και προσεγγίσεις.
Αντίληψη & Συνειδητοποίηση
Τα πάντα είναι θέμα αντίληψης. Όταν έχουμε αυξημένη αντίληψη, άρα και συνειδητότητα, θα αφεθούμε σε μια πιο αρμονική και ισορροπημένη προσέγγιση γνώσης και δράσης, που φαντάζει ως ο μόνος λογικός και επιθυμητός δρόμος.
Μπορούμε να το κάνουμε αυτό, μόνο όταν κατευνάσουμε το εγώ μας αρκετά, οπότε θα έχουμε σταματήσει να του επιτρέπουμε να τρέφετε από τον φόβο και την ένταση των συναισθημάτων μας. Και τότε έρχεται η γαλήνη και η πραγματική αισιοδοξία που οδηγεί σε συνειδητή και στοχευμένη δράση που ανταποκρίνεται και αντέχει στο χρόνο.
Αντίθετα, όταν η ψυχή μας είναι ακόμα γεμάτη από τις καταπιεσμένες πληγές του παρελθόντος, δεχόμαστε και υποστηρίζουμε ακραίες «λύσεις». Αυτή η προσέγγιση της «αναγκαίας αλλά δριμύτατης» αλλαγής μαρτυρά σε γενικές γραμμές φραγμούς θετικής έκφρασης, όπως έλλειψη συγχώρεσης του εαυτού και των άλλων, αυτοεκτίμησης, καλοσύνης και εξέλιξης.
Όταν ΔΕΝ έχουμε συγχωρέσει τον εαυτό μας, για στιγμές που θεωρούμε ότι δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων για όποιους λόγους ή δεν έχουμε συγχωρήσει άλλους για τις όποιες συμπεριφορές που θεωρούμε λάθος, υπερβολικές ή άδικες, δημιουργούμε διάφορους αμυντικούς μηχανισμούς. Αυτοί στην συνέχεια μας κάνουν «σκληρούς έως απάνθρωπους» στην εύρεση λύσεων. Στην ουσία, αρνούμαστε να δείξουμε την καλοσύνη που θεωρούμε ότι μας στερήθηκε.
Κλείνοντας…
Η πίστη, ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και να εξελιχθούν με έναν τρόπο δημοκρατικό, ομαλό και αρμονικό, είναι καθαρά θέμα μιας αξιοπρεπούς ψυχής που γεμάτη κατανόηση, ανεκτικότητα, μέριμνα και δικαιοσύνη, σκύβει μπροστά στο πρόβλημα και το φροντίζει, μέχρι να λυθεί.
Αν θέσουμε αυτό ως στόχο, τότε θα δεχτούμε μόνο αυτά που επιτρέπουν μια λύση γεμάτη από δημοκρατία για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Μεταξύ μιας Ευρώπης που σκοτώνει για να αλλάξει και μιας δημοκρατικής Ελλάδας που φωτίζει για να διορθώσει, η επιλογή δεν είναι δύσκολη. Άλλωστε η δημοκρατία και ο πολιτισμός είναι κληρονομιά μας, δεν έχουμε παρά να τις συντηρήσουμε με τις επιλογές μας.
Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα & Σύμβουλος Εναλλακτικών Θεραπειών
Ιδρυτής της GrecoDow® Educational Systems
