Στα προηγούμενα άρθρα μου με τίτλο «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως μπορούν» – Μέρος Πρώτο & Δεύτερο, αναφέρθηκα σε 5 λόγους γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται. Αν δεν έχετε διαβάσει αυτά τα άρθρα, παρακαλώ ανατρέξτε στα προηγούμενα άρθρα μας για να διαβάσετε αυτούς τους λόγους.
«Το εγώ». Ο 6ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται
Δεν θα ισχυριστώ ότι μπορώ να καλύψω ένα τόσο μεγάλο θέμα μέσα σε ένα μικρό άρθρο, πόσο μάλλον σε ένα μικρό μέρος αυτού του άρθρου. Όμως μπορώ να πω τα εξής. Όπου κυριαρχεί το εγώ, δεν υπάρχει φως. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην σύνδεση μας με την θεϊκή μας σοφία και καθοδήγηση, είτε είμαστε θεραπευτές ή όχι, είναι αυτή ακριβώς η μικρή, αλλά «μεγάλη» λέξη.
Αναγνωρίζουμε το εγώ από την κακοφωνία του στην ψυχή μας. Μας κρίνει, μας ταπεινώνει, μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους. Περισσότερο από όλα όμως, μας κρατάει πίσω εξελικτικά. Ζει στο παρελθόν και στο μέλλον μας. Δηλαδή, είμαστε στο εγώ, κάθε φορά που εστιαζόμαστε σε όλα αυτά που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει αλλιώς ή καλύτερα. Επίσης, κάθε φορά που ανησυχούμε για το πόσο στραβά μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, κατά την δική μας αντίληψη πάντα. Και το σημαντικότερο, κάθε φορά που προσπαθούμε να ελέγξουμε την έκβαση των πραγμάτων μέσα από την χειραγώγηση των άλλων καθώς αγνοούμε την ελεύθερη βούληση των άλλων.
Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε αυτό τον φαύλο κύκλο, είναι να παραμείνουμε στο εδώ και τώρα, στο μόνο σημείο που το εγώ σωπαίνει. Ζώντας μέσα από την ηρεμία της στιγμής και επιτρέποντας τους άλλους να προχωρούν στην δική τους πορεία, αποδίδουμε την ελευθερία στον εαυτό μας και στους άλλους και έτσι επιτρέπουμε να βιώσουμε και να βιώσουν την αγάπη.
«Απάντηση σε προσευχή, επιθυμία ή ευχή». Ο 7ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται
Ο ιδρυτής της θεραπείας SRT, Ρόμπερτ Ντέτζλερ, πίστευε αρχικά ότι οι άνθρωποι, αφού καθαριστούν από όλη την αρνητική τους ενέργεια, θα έφταναν κάποτε στην νιρβάνα. Προς μεγάλη του έκπληξη, ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι, «τρώγοντας, τους άνοιγε η όρεξη».
Η ψυχή μονίμως φιλοδοξεί την περαιτέρω εξέλιξη της. Όταν διεκπεραιώσει κάποιον στόχο, τότε αυξάνει τον πήχη. Το φιλόδοξο αίτημα συνήθως γίνεται μέσω μιας προσευχής, διαλογισμού, κάποιας ευχής, φαντασίωσης, κτλ. Η απάντηση σε αυτή την φιλοδοξία μπορεί να γίνει μέσα από κάποια ασθένεια ή πρόκληση στο νοητικό, συναισθηματικό, πνευματικό ή σωματικό επίπεδο. Όσο μεγαλύτερο το αίτημα, τόσο μεγαλύτερη η πρόκληση που θα πρέπει να ξεπεράσουμε και φυσικά τόσο μεγαλύτερη και η εξέλιξη.
Ανακαλύπτω συχνά ότι άνθρωποι σε υψηλά επίπεδα πνευματικής εξέλιξης, έχουν και τις ανάλογα μεγάλες προκλήσεις. Η αρρώστια ή πρόκληση γίνεται ένα ταχύρρυθμο σεμινάριο στην εξέλιξη μας. Δηλαδή γίνεται το σενάριο που επιλέγουμε να παίξουμε για τα οφέλη που θα μας προσφέρει, αλλά καθώς ζούμε και πρωταγωνιστήσουμε στο ρόλο αυτό, ανακαλύπτουμε ότι αυτό μπορεί να μην είναι το ευκολότερο ή το πιο ευχάριστο επιχείρημα μας.
«Χειρισμός». Ο 8ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται
Πολλές φορές, κάποια αρρώστια ή πρόκληση μας δίνει την ευκαιρία να έχουμε άλλα οφέλη, αρνητικά μεν, αλλά μοναδικά. Όλοι θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια κάποια στιγμή που ισχυριστήκαμε ότι είμαστε άρρωστοι, για να μείνουμε σπίτι. Το γεγονός ότι θα είχαμε μια μέρα ξάπλας στο σπίτι ήταν μεγαλύτερο όφελος από το χαμένο μάθημα. Ως μεγάλοι «παίζουμε άρρωστοι» για να αποφύγουμε κάτι στην δουλειά μας.
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, πολλοί επιλέγουν κάποια ασθένεια ή πρόκληση για τα «αρνητικά» οφέλη που τους προσφέρει. Μερικά από αυτά τα οφέλη μπορεί να είναι το να έχουμε την προσοχή των άλλων, μια οικονομική βοήθεια που δεν θα αποκτούσαμε με άλλους τρόπους ή την ευκαιρία να διαφέρουμε από αυτούς που ζουν μία κανονική ζωή γεμάτη υποχρεώσεις, κλπ. Εκμεταλλευόμαστε την ασθένεια ή την πρόκληση για να αναγκάσουμε τους άλλους να μας προσφέρουν πράγματα που δεν θα έκαναν αλλιώς.
Χρειάζεται μια σοβαρή δόση θάρρους για να κάνουμε μια αυστηρή αξιολόγηση του εαυτού μας, ώστε να αποκτήσουμε επίγνωση των πράξεων μας και να παραδεχθούμε τους λόγους που επιλέξαμε αυτούς τους χειρισμούς. Επιλέγοντας την αποθυματοποίηση μας, αναγκαστικά πρέπει να ζήσουμε την ζωή μας, σύμφωνα με τα τρέχων πρότυπα της κοινωνίας και να κριθούμε βάση της επιτυχίας μας στο να ανταποκριθούμε ή όχι σε αυτά τα πρότυπα.
Τα θύματα νομίζουν ότι θα απαλλαγούν από αυτή την διαδικασία αξιολόγησης λόγω της αρρώστιας ή πρόκλησης τους. Αυτό μπορεί να ισχύει για λίγο, αλλά όχι για πάντα ή με όλους. Οι άνθρωποι μας αξιολογούν σύμφωνα με το πόσο πολύ μπορούμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων κατά την διάρκεια μιας φουρτούνας. Τις περισσότερες φορές έχουν πλήρη γνώση των ικανοτήτων μας, κάτι που το θύμα μέσα μας πολλές φορές μπορεί να αγνοεί ή να προσποιείται ότι δεν ξέρει. Δυστυχώς όμως, όταν υπολειτουργούμε, οι άλλοι μας υποτιμούν.
Η χειραγώγηση είναι το όπλο του θύματος μέσα μας που «ψευδώς παρουσιάζει» την ζωή του κάπως διαφορετική από την πραγματικότητα, συνήθως χειρότερη, για να εκμαιεύσει αγαθά που οι άλλοι πρέπει να προσφέρουν. Αυτός ο «χορός του δούναι και λαβείν», στον οποίο εμπλέκεται το θύμα είναι ένα επιζήμιο παιχνίδι εναντίον μας, που πάντα εστιάζεται στην καλή θέληση των άλλων. Ένα παιχνίδι που απαιτεί πολύ κόπο και χρόνο. Αν καταβάλλαμε αυτόν τον κόπο και χρόνο για να πετύχουμε τους στόχους μας, ενδεχομένως να είχαμε πολύ μεγαλύτερα οφέλη από αυτά που μπορεί να προσφέρει ο οίκτος των άλλων. Εξ άλλου, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο γενναιόδωροι όταν εμπνέονται από το μεγαλείο της ιστορίας μας και όχι από τη δυστυχία μας.
Συνεχίζεται…
Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα & Σύμβουλος Εναλλακτικών Θεραπειών
Ιδρυτής της GrecoDow® Educational Systems
