Στα προηγούμενα άρθρα μου με τίτλο «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως μπορούν» – Μέρος Πρώτο με Τρίτο, αναφέρθηκα σε 8 από τους λόγους που οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται. Αν δεν έχετε διαβάσει αυτούς τους λόγους, παρακαλώ ανατρέξτε σε προηγούμενα άρθρα μας.
«Αντίληψη & Επίγνωση». Ο 9ος & 10ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται
Το καλοκαίρι του 2010, αντιμετώπισα μια σειρά σεναρίων που κατέληξαν να φανερώσουν τη «πραγματική εικόνα» ανθρώπων του κύκλου μου. Ήταν τόσο τεράστια η εμπειρία, που την αποκάλεσα «η γιορτή της ψευδαίσθησης». Καθώς οι «μάσκες» έπεφταν, αποκαλυπτόταν πίσω από αυτές, ένας ψυχισμός τελείως διαφορετικός από τον προβαλλόμενο.
Γιατί «έτυχε» όλοι αυτοί οι άνθρωποι μου αποκαλύφτηκαν μαζικά; Ποια πλευρά του χαρακτήρα μου ήθελαν να καθρεφτίσουν;
Πάσχισα να κατανοήσω τον συσχετισμό που αυτό μπορεί να έχει στην ζωή μου. Όσο πιο πολύ προσπαθούσα να κατανοήσω το γιατί, τόσο δεν έβρισκα τους λόγους και η έρευνα έδειχνε εντελώς μάταιη.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ταξίδεψα στις Ηνωμένες Πολιτείες για μια σειρά σεμιναρίων που αφορούσαν τις θεραπείες Πνευματικής Ανταπόκρισης και Αναδόμησης (SRT & SpR). Είχα την τιμή να εκπαιδευτώ και να πάρω το πτυχίο της δασκάλας της SpR από τον ίδιο τον Ρόμπερτ Ντέτζλερ, ιδρυτή των θεραπειών SRT & SpR, αλλά και να ξοδέψω χρόνο μαζί του. Επίσης είχα την ευκαιρία να λύσω πολλές από τις απορίες μου σχετικά με την πνευματική μου αναζήτηση και τα άρθρα μου «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται…».
Ένα πάρα πολύ εύστοχο σχόλιο του σχετικά με την αποτελεσματικότητα των θεραπειών γενικότερα, ήταν ότι: «Όλες οι θεραπείες βοηθούν κάποιον στο επίπεδο που αυτός είναι διατεθειμένος να αντικρύσει την αλήθεια του». Ξαφνικά, άρχισαν να αποκρυσταλλοποιούνται μέσα μου διάφορες απαντήσεις.
Όταν ήμουν βυθισμένη στην μανιοκατάθλιψη μου, φρόντιζα να «βγαίνω» έξω από το καβούκι μου μόνο όταν ήμουν καλά. Όταν οι άνθρωποι με ρώταγαν που εξαφανίστηκα τόσους μήνες, απαντούσα γελώντας «Είχα τις κλειστές μου». Κάποια στιγμή, μετά από ένα φαινομενικά μεγάλο για μένα συμβάν, έκλαιγα ακατάπαυστα για τρεις μέρες. Τότε και για πρώτη φορά, έκανα αυτό που χρόνια απέφευγα, δηλαδή συνάντησα μια φίλη όταν είχα τις κλειστές μου. Και αφού αναγκάστηκα να της πω γιατί ήμουν τόσο χάλια, με κοίταξε στωικά και είπε: «Χρειάζεσαι βοήθεια. Δεν μπορείς να κλαις τρεις μέρες για κάτι τέτοιο. Αυτό που περνάς είναι υπερβολή». Και έτσι άρχισε το ταξίδι της ίασης μου.
Μήνες μετά, αφού είχα λάβει βοήθεια και είχα μπει σε μια «σειρά», μιλούσα για το θέμα σε μια πρώτη ξαδέρφη μου. Μου απάντησε: «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτό το φωτεινό κορίτσι που ξέρω, που εμπνέει και βρίσκει λύσεις για όλους, ήταν τόσο τραγικά βυθισμένο στην θλίψη. Δεν είναι ότι δεν σε πιστεύω, αλλά αδυνατώ να σε φανταστώ ποτέ έτσι».
Πόνεσα όταν το άκουσα. Παρόμοιες απαντήσεις είχα λάβει και από άλλους, συγγενείς και μη, όταν τους αποκάλυψα την αλήθεια μου. Μου είπαν σχεδόν τα ίδια λόγια και μετά συμπεριφέρθηκαν σαν να μην το είχα πει ΠΟΤΕ. Ούτε τηλεφώνησαν ποτέ για να δουν πως είμαι ή αν χρειάζομαι κάτι, και έκτοτε δεν με ρώτησαν το οτιδήποτε ούτε αναφέρθηκαν ποτέ σ’ αυτό, έστω τυχαία. Αισθάνθηκα ότι ήμουν πραγματικά μόνη.
Πέρασε καιρός αλλά μετά από τρία-τέσσερα χρόνια κατάφερα να ξεπεράσω το πρόβλημα μου και να λειτουργώ ψύχραιμα και χωρίς χάπια. Τα κατάφερα αρχικά με την βοήθεια της κλασσικής ιατρικής και λίγο αργότερα συμπληρωματικά με τις θεραπείες SRT & SpR και με πάρα πολύ αποδοχή, συγχώρεση και συνεχή προσπάθεια για αυτογνωσία. Μετά, μπορούσα να ξεπεράσω σχετικά εύκολα τις όποιες δύσκολες καταστάσεις και φυσικά να πραγματοποιήσω πολλά απ’ τα όνειρα μου, χωρίς να αισθάνομαι «ότι έπρεπε να φτύσω αίμα για το κάθε όνειρο».
Όταν άκουσα την ατάκα του Ρόμπερτ Ντέτζλερ περί «αντικρίσματος της αλήθειας» αντιλήφθηκα ξεκάθαρα πλέον ότι, όσο ζούσα κρύβοντας την πραγματική μου κατάσταση, φορούσα μια «μάσκα φωτεινότητας και χαράς» που στην ουσία δεν επέτρεπε στους άλλους να δουν την πραγματικότητα μου. Όταν τα γεγονότα και η ροή της ζωής ανάγκασαν αυτή την μάσκα να πέσει, οι άνθρωποι δεν ανταποκρίθηκαν με την «πρέπουσα» κατ’ εμέ προθυμία να με βοηθήσουν.
Ποιος ευθύνεται όμως που εγώ δημιούργησα αυτή την εικόνα; Γιατί οι άνθρωποι θα πρέπει να ανταποκριθούν στην «κατά βάθος κατάσταση» μου, την στιγμή που έπαιζα τόσο καλά τον ρόλο μου στο να προβάλω ένα «ευχάριστο» ψέμα; Θα μου πεις δεν το έκανα για να εξαπατήσω κάποιους ή για να αποκτήσω κάποια υλικά ή άλλα αγαθά. Αυτό θα ήταν απάτη. Από περηφάνια το έκανα φυσικά. Για να μην φανώ «κάπως, αλλά «κάπως αλλιώς».
Όταν ήμουν έτοιμη να «δω την αλήθεια μου» και να ρίξω την μάσκα μου, βρήκα στον δρόμο μου τις μάσκες όλων αυτών, που η ζωή τους ανάγκασε να τις ρίξουν. Άρα στην «γιορτή της ψευδαίσθησης ήμασταν όλοι προσκεκλημένοι».
Σίγουρα ξέρετε ανθρώπους που σας παρουσιάζονται «κάπως» αλλά στην πρώτη «στραβή» ανακαλύπτετε ότι κρύβονταν πίσω από το δάχτυλό τους. Τι αισθανόσαστε για αυτούς; Τους σέβεστε; Αισθάνεστε οίκτο, περιφρόνηση ή θυμό που σας έκρυβαν την αλήθεια;
Όταν οι ίδιοι κρύβουμε την αλήθεια μας από τον εαυτό μας, στην ουσία δεν υπάρχει αντίληψη ούτε επίγνωση της πραγματικότητας μας, δύο πολύ αναγκαία στοιχεία για την ίαση που στην ουσία αποτελούν και το πρώτο βήμα της αλλαγής. Για να αλλάξεις, θα πρέπει πρώτα να αποδεχθείς ότι υπάρχει πρόβλημα ή θέμα που χρήζει αλλαγή. Η αντίληψη της πραγματικής κατάστασης θα μας κινητοποιήσει στο επόμενο βήμα. Και τα βήματα της αλλαγής, στην ουσία, θα μας φέρουν την επίγνωση γιατί βρεθήκαμε στο σημείο που είμαστε.
Αλλά αυτό σε άλλο άρθρο μας…
Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα & Σύμβουλος Εναλλακτικών Θεραπειών
Ιδρυτής της GrecoDow® Educational Systems
