Ο όρος «τα μαθήματα της ζωής» ονομάζονται έτσι για κάποιο λόγο. Πρέπει να έχουμε εμπειρίες στην ζωή μας για να μάθουμε τα μαθήματα μας. Και όσο περισσότερα βιώνουμε, τόσο περισσότερα μαθήματα και γνώση συσσωρεύουμε. Είναι όμως η ποσότητα γνώσεων και μαθημάτων ο μόνος βασικός στόχος; Δεν νομίζω. Πολλές φορές η ποιότητα των μαθημάτων κάνει την μεγαλύτερη διαφορά. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να μάθουμε τα μαθήματα της ζωής, αρκεί να τους αναγνωρίσουμε και να τους επιδιώξουμε συνειδητά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Οι τρόποι που μαθαίνουμε
Μαθαίνουμε τα μαθήματα της ζωή μέσα από τις δικές μας προσωπικές εμπειρίες αλλά και μέσα από τις εμπειρίες άλλων. Στο «εστιατόριο της ζωής», καθόμαστε στο τραπέζι της οικογένειας μας. Στα διπλανά τραπέζια κάθονται συγγενείς και γνωστοί μας, ενώ υπάρχουν και πολλά άλλα εστιατόρια σε άλλες πόλεις. Παρατηρώντας τι έχουν στο «πιάτο» τους οι άλλοι, μπορούμε να πάρουμε μια «γεύση» απ’ την δική τους εμπειρία και αυτοί ταυτόχρονα από τη δική μας.
Υπάρχουν και οι κοινές εμπειρίες που λειτουργούν όπως οι «κοινές πιατέλες» στο κέντρο του τραπεζιού. Κάποιες οικογένειες έχουν όλες τις εμπειρικές πιατέλες από κοινού, που σημαίνει ότι όλοι επεξεργάζονται τα ίδια προγράμματα αλλά ίσως η διαδικασία τους να είναι διαφορετική. Άλλες οικογένειες μπορεί να έχουν μόνο ένα κοινό στοιχείο ή και καθόλου. Σίγουρα μαθαίνουμε περισσότερο από τις δικές μας εμπειρίες, παρά απ’ ότι από των άλλων. Οι κοινές εμπειρίες όταν είναι δραματικές μπορεί να είναι εξ’ ίσου καθοριστικές για όλα τα μέλη της οικογένειας. Και έτσι στήνεται το σκηνικό της ζωής.
Στην ζωή μου υπήρχε μόνο ένα σίγουρο και αυτό ήταν, ότι όλα ήταν πάντα στον αέρα. Και όπου υπάρχει πολύς αέρας, υπάρχει και πολλή ένταση. «Μα όλα συμβαίνουν σε σένα;» ήταν μια συνηθισμένη φράση που συχνά με ρώταγαν φίλοι μου. Μέχρι που έμοιαζαν να ζηλεύουν, γιατί η ζωή μου φάνταζε «τόσο ενδιαφέρουσα» με όλες αυτές τις ζόρικες εμπειρίες που με τριγυρνούσαν. Οι ζόρικες εμπειρίες των άλλων μας ενδιαφέρουν, αφού έχουμε την πολυτέλεια της αποστασιοποίησης.
Κάποτε όμως και όπως αναμενόμενο, το μόνιμο δράμα της ζωής μου σε σημείο βρασμού και μη επιστροφής. Μετά από ένα χρόνο προσπάθειας να λύσω το πρόβλημα μου, με την βοήθεια διαφόρων φαρμακευτικών βοηθημάτων της συμβατικής ιατρικής μία και καλή. Το πρόβλημα προφανώς δεν είχε λυθεί. Είχε μόνο περιοριστεί, κάτι που ήταν παρ’ όλα αυτά μία τεράστια βελτίωση. Παρόλα αυτά συνειδητοποίησα ότι μέχρι εκεί μπορούσαν να με βοηθήσουν. Τότε στράφηκα στις εναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους για να λύσω το πρόβλημα μου.
Και έτσι, το 2007 βρέθηκα για πρώτη φορά μπροστά σε μία πνευματική θεραπεία που καθάρισε την αρνητική ενέργεια από αυτήν και από προηγούμενες ζωές με ένα εκκρεμές. Έμαθα την μέθοδο και άρχισα να την δουλεύω πυρετωδώς, ξεκινώντας από εμένα. Συνέχισα να την εμπλουτίζω με όλα όσα ήξερα και εκπαιδεύτηκα απ’ την εφηβεία μου. Και αφού είδα τι έκανε η συνεδρία για μένα, εργάστηκα με όλους όσους ήξερα.
Μετά τον ολικό καθαρισμό μου, οι αλλαγές στη ζωή μου ήταν θεαματικές, σύμφωνα με το σχόλιο μιας φίλης που με ήξερε καλά. Η ζωή μου άρχισε να παίρνει μια συστηματικά ανοδική πορεία, μία διαδικασία που κράτησε αρκετά χρόνια σκληρής δουλειάς στην συγχώρεση. Δεν ξεκινάνε όλοι από το μηδέν. Μερικοί χρειάζονται χρόνια για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Από τότε αναφέρομαι στην προ καθαρισμού ζωή μου, ως «τότε που λάτρευα τον πόνο».
Ως δασκάλα αυτής της εκκρεμοσκοπικής θεραπείας από το 2009 και μετά από εκατοντάδες καθαρισμούς και θεραπείες, έχω γίνει μέρος του θεραπευτικού ταξιδιού πολλών ανθρώπων και γι’ αυτό θεωρώ ότι ζω μια ευλογημένη ζωή. Πολλοί από αυτούς ανθρώπους, με καλούν έκτοτε, για να μου πουν πόσο αποτελεσματική ήταν η θεραπεία και πόσο άλλαξε την ζωή τους με τρόπους που ποτέ δεν φαντάστηκαν. Ο σημαντικότερος από αυτούς τους «τρόπους» για μένα είναι ο τρόπος που μαθαίνω τα «μαθήματα της ζωής» γενικότερα.
Η Χαρά
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μάθουμε τα μαθήματα της ζωής, αρκεί να τα αναγνωρίσουμε και να τα αναζητήσουμε συνειδητά. Μιλήσαμε ήδη για το πώς μαθαίνουμε μέσα από τις δικές μας εμπειρίες και από τις εμπειρίες των άλλων. Στην ουσία από οτιδήποτε και από όλους, συμπεριλαμβανομένης της φύσης, των ζώων και του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Μαθαίνουμε επίσης μέσα από τη χαρά, τον πόνο, την παρατήρηση και την σοφία, την δική μας αλλά και των άλλων.
Για παράδειγμα, αν ήθελα να μάθω για την αγάπη, θα μπορούσα να μάθω μέσα από τη δική μου εμπειρία όταν αγαπώ κάποιον και με αγαπάει πίσω. Αυτό το μαθαίνουμε μέσα από τη χαρά. Η χαρά είναι ένας υπέροχος τρόπος για να μάθουμε τα μαθήματά μας, αν και είναι πολύ υποτιμημένη σε σχέση με τον πόνο. Σκεφτείτε τις απίστευτες χαρές των μικρών χειρονομιών μέσα από τις οποίες μάθαμε τι είναι η αγάπη. Ένα τρυφερό βλέμμα ή χάδι, μια ευγενική λέξη, μια πράξη βοήθειας ή υποστήριξης από κάποιον γνωστό μας ή ακόμα και ξένους και τόσα άλλα παραδείγματα.
Αν ήθελα να μάθω για την αγάπη μέσω πόνου, μπορώ να αγαπήσω κάποιον που δεν ενδιαφέρεται για μένα, με αγαπά με τρόπους που μου φαίνονται αδιάφοροι ή δεν με αγαπά καθόλου. Σε αυτή την περίπτωση μαθαίνω τι δεν είναι αγάπη, είτε όταν αυτό είναι ρητά εκφρασμένο ή σιωπηλά υπονοούμενο. Αυτό συμβαίνει όταν οι άλλοι γυρνούν το κεφάλι, δείχνουν αδιαφορία, προσποιούνται ότι δεν μας είδαν, αγνοούν τις χειρονομίες αγάπης μας ή δείχνουν εκνευρισμό για αυτές και άλλα πολλά. Μαθαίνω για την αγάπη μέσω του πόνου κάθε φορά που πρέπει να αντιμετωπίσω τα δυσάρεστα συναισθήματα μέσα μου, που προκαλούνται πιεστικά όταν δεν θέλω να ανταποκριθώ στην αγάπη κάποιου άλλου. Ή όταν πρέπει να αντιμετωπίσω και να μάθω να διαχειρίζομαι τα συναισθήματα μέσα μου, κάθε φορά που δεν με αγαπούν ή δεν με εκτιμούν.
Η αγάπη, η χαρά και το γέλιο είναι μεγάλοι θεραπευτές. Αυτό που οι άνθρωποι δεν λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν είναι ότι οι κωμωδίες μερικές φορές είναι εξ’ ίσου ή και παραπάνω αποτελεσματικές στο να περάσουν θετικά μηνύματα. Έτσι όχι μόνο θεραπεύουν αλλά και μας ενδυναμώνουν την ζωή μας. Το πρόβλημα με την αγάπη, την χαρά και το γέλιο είναι ότι, παρότι είναι επιστήμες, δεν διδάσκονται κατάλληλα και επαρκώς. Όμως πρέπει να γίνουμε επιδέξιοι στα εν λόγω θέματα, αν θέλουμε να γίνουμε κάποτε ευτυχισμένοι. Δυστυχώς, αφού δεν γνωρίζουμε αρκετά γι’ αυτά, καλούμαστε να τα μάθουμε μόνο όταν η ζωή μας αναγκάσει.
Ο πόνος
Η δυτική κουλτούρα «ΥΜΝΕΙ» τον πόνο, λες και είναι ο μοναδικός τρόπος να μάθουμε. Ρητά όπως, «αν δεν πονάει δεν αξίζει» περισσεύουν μέσα στο λεξιλόγιο μας. Η ζωή μας δείχνει ξεκάθαρα καθημερινά πόσοι άνθρωποι λειτουργούν με βάση αυτήν την πεποίθηση. Αυτό το βλέπουμε σε μυθιστορήματα, ταινίες, τραγούδια κλπ. Οι κωμωδίες σπάνια παίρνουν Όσκαρ, τα βιβλία με αίσιο τέλος σπάνια καταξιώνονται, τα χαρούμενα τραγούδια είναι τόσο λίγα σε σύγκριση με τα θλιβερά και ούτω καθεξής. Αυτό ενισχύεται μέσω του συμβολισμού, ότι ο πόνος είναι κυρίαρχος. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω μας, βλέπουμε την απόλυτη δυστυχία στην οποία τόσοι πολλοί συνάνθρωποί μας βυθίζονται με αμείλικτο πάθος, λες και έχουν τον «μαγνήτη της δυστυχίας» στα χρωμοσώματα του DNA τους καθώς προσπαθούν να υπερέχουν σε αυτόν τον τρόπο μάθησης, εις βάρος όλων των άλλων.
Δεν αρνούμαι ότι ο πόνος μας διδάσκει πράγματα, αλλά ο πόνος δεν είναι ο μόνος τρόπος να μάθουμε. Μαθαίνουμε από τον πόνο μόνο όταν τον ξεπεράσουμε αρκετά, ώστε να κοιτάξουμε πίσω ήρεμα και πιο αντικειμενικά. Ο καθαρισμός και η θεραπεία με την GrecoDow®, σαφέστατα βοηθά να απελευθερωθεί η αρνητική ενέργεια, ώστε να μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο αντικειμενικά, αν το θέλουμε.
Μερικοί άνθρωποι όμως δεν θα ξεπεράσουν ποτέ το τραύμα τους. Θα παραμείνει βαθιά ριζωμένο στην ψυχή τους και θα τους καταδυναστεύει. Οι μνήμες του πόνου στριφογυρίζουν στο μυαλό τους και τους κρατούν κολλημένους στην ίδια μίζερη κασέτα που ακούν σε αυτόματη επανάληψη. Το τραύμα τους γίνεται η κυρίαρχη ιστορία τους και παρόλο που οδηγεί στην ζωή ενός θύματος, ωστόσο την επιλέγουν και την επιδεικνύουν ξεδιάντροπα. Φυσικά μοιράζονται αυτό το αφόρητο κλίμα πρόθυμα με κάθε άτομο που έρχονται σε επαφή.
Αν σκεφτούμε όμως τον κύκλο επιρροής που έχουν αυτές οι αρνητικές σκέψεις τους, θα καταλάβουμε γιατί αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Οι αρνητικές σκέψεις τους δημιουργούν τα ανάλογα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία με την σειρά τους δημιουργούν παρόμοιες δονήσεις. Αυτές οι δονήσεις, που καταγράφονται στο ενεργειακό πεδίο ως «βαρύ» κλίμα, έλκουν ανθρώπους και καταστάσεις που κατοπτρίζουν την ανάλογη δόνηση. Έτσι το δράμα διαιωνίζεται. Ο ένας τυφλός οδηγεί τον άλλο.
Η Παρατήρηση
Μαθαίνουμε επίσης τα μαθήματα της ζωής μέσω της παρατήρησης. Η εμπειρία των άλλων προσφέρεται απλόχερα ως ένας ανώδυνος τρόπος να μάθουμε για τις ανάγκες, αξίες, αδύναμα σημεία, συμπεριφορές που ενδυναμώνουν και να παραδειγματιστούμε.
Το να παρακολουθούμε πώς οι άλλοι αγαπούν ή όχι μας βοηθά να μάθουμε για την αγάπη. Η ζωή προσφέρει μια απίστευτη γκάμα εμπειριών, έτσι ώστε να μάθουμε τα επόμενα μαθήματα, αλλά μόνο αν ανοίξουμε την καρδιά και τα μάτια μας σε όλα όσα υπάρχουν γύρω μας.
Και όταν λέω παρατήρηση δεν εννοώ απλά να βλέπουμε «ότι φέρνει η ζωή στον δρόμο μας». Εννοώ να μπούμε στον κόπο να ρωτήσουμε τους άλλους γιατί κάνουν αυτά που κάνουν. Μία φράση που θεωρώ κλειδί, είναι η «Βοήθησε να καταλάβω το σκεπτικό σου…». Θα εκπλαγείτε πόσο διατεθειμένοι είναι οι άνθρωποι να μοιραστούν μαζί σας τα πιο προσωπικά κίνητρα και συναισθήματα τους και να σας βοηθήσουν να κατανοήσετε τον τρόπο σκέψης τους.
Το να μάθουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους απαιτεί ήσυχη ενδοσκόπηση, κάτι που λείπει σε μεγάλο βαθμό από τη γρήγορη ζωή μας. Αν μάθουμε να δίνουμε προσοχή στον δικό μας ρυθμό και διαδικασία, μπορεί να αποφευχθούν πολλές δυσαρέσκειες. Παρακολουθώντας τους άλλους και πραγματικά παρατηρώντας τους είναι εξαιρετικά χρήσιμο, καθώς μας επιτρέπει να συγκρίνουμε τις διαδικασίες τους με τις δικές μας και να μαθαίνουμε από τις πληροφορίες που λαμβάνουμε τόσο άφθονα. Δεν είναι απαραίτητο να μαθαίνουμε τα πάντα μέσα από τη δική μας εμπειρία, μια άλλη υπερτιμημένη πεποίθηση.
Η Σοφία
Ένας άλλος πολύ καλός τρόπος μάθησης είναι μέσω της σοφίας. Διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο ή βλέποντας μια καλή ταινία για σχέσεις ή μια ποιοτική συνομιλία με κάποιον που ξεπέρασε ένα παρόμοιο πρόβλημα ή ζήτημα σχετικά με την αγάπη, μπορούμε να βρούμε έναν αφάνταστο πλούτο πληροφοριών. Αυτά που αφομοιώσαμε από τις δικές μας εμπειρίες είναι επίσης ένας πολύ καλός τρόπος για να μάθουμε αφού μας επιτρέπει να αντλούμε πληροφορίες από τη δική μας σοφία.
Η μάθηση μέσω της σοφίας δυστυχώς δεν υποστηρίζεται πάρα πολύ σήμερα. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τις τηλεοπτικές μας εκπομπές και τις σαπουνόπερες που εξυπηρετούν στην «προώθηση της επιθυμητής» ηθικής και προτύπων της εποχής, παρόλο που δεν αντιπροσωπεύουν πραγματικά την πλειοψηφία. Ωστόσο, καταλήγουν να πιέζουν τις τάσεις και να επηρεάζουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι αυτό θέλουν ή κάνουν και οι άλλοι και έτσι συνηθίζουν και συμμορφώνονται με τις «προτεινόμενες νέες τάσεις».
Η ποιότητα των προσφερόμενων πληροφοριών είναι συνεπώς πολύ σημαντική στη διαδικασία μάθησης, καθώς χρειάζεται πολύς χρόνος και προσπάθεια για να ξεμάθουμε κακές συνήθειες και να απελευθερώσουμε παλιές πεποιθήσεις. Μια μεγάλη ποικιλία εμπειριών και ένα φάσμα γνώσεων μαζί με την «ευθυκρισία» είναι απαραίτητα για τη μαθησιακή μας διαδικασία.
Για να μπορούμε να κατανοήσουμε και να αξιολογήσουμε κάτι, θα πρέπει να έχουμε έναν μηχανισμό στον οποίο μπορούμε να βασιστούμε ξανά και ξανά. Η ευθυκρισία χρειάζεται μελέτη και χρόνο για να αναπτυχθεί. Στον αντίποδα αυτής βρίσκεται ο λήθαργος του νου που αποβλακώνει.
Η τηλεόραση και οι σαπουνόπερες προβάλλουν και προωθούν συνεχώς συμπεριφορές προς αποφυγήν, επειδή δυστυχώς είναι πολύ εμπορικές. Οι εκπομπές τους απευθύνονται στην νοημοσύνη ενός δεκατριάχρονου παιδιού. Αυτό από μόνο του δεν δίνει ευκαιρίες για εξάσκηση και ανάπτυξη των νοητικών και συναισθηματικών ικανοτήτων μας.
Επίσης, περιοδικά και τα μυθιστορήματα δεν παρουσιάζουν υγιή πρότυπα στα οποία μπορούμε να βασιστούμε. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι προβάλλουν μη ρεαλιστικά πρότυπα για ανθρώπους και τρόπους ζωής.
Για παράδειγμα, όταν ήμουν 13-15 ετών, διάβασα πάνω από 300 ρομάντζα Αρλεκίν. Για όσους δεν γνωρίζουν το συνηθισμένο σενάριο ενός Αρλεκίν, ο πλούσιος αλλά ευέξαπτος άνδρας και η φτωχή αλλά πανέμορφη, πλην τίμια γυναίκα συναντιούνται, ερωτεύονται τρελά με την πρώτη ματιά και τσακώνονται μέχρι την δεύτερη σελίδα του βιβλίου. Χωρίζουν και περνούν χρόνια πριν ξαναβρεθούν. Όταν το κάνουν, μαλώνουν για τα πάντα, ξανασμίγουν με φλογερό πάθος και στο τέλος του βιβλίου βεβαίως παντρεύονται και ζουν μια ζωή χαρισάμενη, μέσα σε αμύθητα πλούτη.
Φυσικά, τα πρότυπα αγάπης που είχα ήταν βασισμένα σε αυτά τα βιβλία, αν αναλογιστούμε το επαναλαμβανόμενο μάθημα που διδάχθηκα μέσα από αυτά τα 300 μυθιστορήματα. Μην γελάτε, μπορεί να συμβεί στον καθένα μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Ομολογώ ότι συνάντησα πάρα πολλούς ευέξαπτους άνδρες, με τους οποίους δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι παραπάνω από το να «μαλώσω και να χωρίσω». Υποθέτω ότι αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Χρειάστηκαν χρόνια επίπονης δουλειάς για να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου και να κατευθυνθώ σε άλλα μοντέλα αγάπης που περιλάμβαναν «καθημερινούς ήρωες». Αυτό, παραδέχομαι ότι είναι ακόμα ένα μάθημα σε εξέλιξη.
Επίλογος
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι κάθε στυλ μάθησης – χαρά, πόνος, παρατήρηση και σοφία – πρέπει να βρουν μια ισορροπία μέσα μας. Αν δώσουμε αυτό το μήνυμα στον εαυτό μας συνειδητά και ολόψυχα πιστέψουμε σε αυτό, τότε μπορεί να αρχίσουμε να προσελκύουμε ανθρώπους και καταστάσεις που θα μας βοηθήσουν να μάθουμε τα μαθήματα της ζωής, με ΟΛΟΥΣ τους τρόπους που αναφέρθηκαν, όχι μόνο μέσω του πόνου.
Δεν είναι λογικό να πιστέψουμε ότι θα βρεθεί κάτι μπροστά μας που θα εξαλείψει τα προβλήματα από την ζωή μας ώστε να είμαστε για πάντα ευτυχισμένοι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενδυναμωθούμε για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με σύνεση και θάρρος και αυτό γίνεται μόνο μέσα από την στρατηγική της ισορροπίας.
Ας επιτρέψουμε τον πόνο, να διεκδικήσει ΜΟΝΟ το ποσοστό που του αξίζει στην μαθησιακή μας διαδικασία και όχι τη μερίδα του λέοντος. Δεν υπάρχει λόγος να δώσουμε στον πόνο μεγαλύτερο μερίδιο ή να τον αναζητήσουμε, γιατί ο πόνος ξέρει πώς να μας βρει, οπότε δεν χρειάζεται και να τον ψάχνουμε. Ο πόνος στην τελική είναι ακόμα μέρος της ζωής και θα είναι πάντα εκεί. Αυτό είναι απλά μία πραγματικότητα. Μπορούμε να επιλέξουμε πώς θέλουμε να μάθουμε. Αν κοιτάζουμε τα δέντρα στην άκρη του δρόμου όταν οδηγούμε, θα πέσουμε επάνω τους. Έτσι, αν προτιμούμε έναν τρόπο μάθησης έναντι άλλου, θα τον βρούμε. Ας διαλέξουμε με σύνεση και ας πάμε για ισορροπία.
Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα & Σύμβουλος Εναλλακτικών Θεραπειών
Ιδρυτής της GrecoDow® Educational Systems
